dinsdag 14 augustus 2018

Vaderleed

Er zijn Vaders die onverwacht een kind hebben verloren.
Soms door plotselinge ziekte, ongeval, of het is doodgeboren.
Na een periode van intens verdriet waarin hij weet dat hij zijn kind nooit meer ziet.
Ziet de Vader machteloos en ontdaan, de wereld rustig verder gaan.
Wezenloos zit hij in de kerk, lusteloos gaat hij naar zijn werk.
Maar als het leven verder lijkt te gaan grijpt een duistere macht hem aan.
Hij had zo graag willen vechten, strijden, om zijn kind van de dood te bevrijden.
Dan grijpt vaak uit het niets vandaan, hem een enorme woede aan.
Zijn bloed kookt, zijn spieren trillen, en 't liefst zou hij willen gillen.
Brullen, schreeuwen, er op slaan, voor 't verdriet hem aangedaan.
Soms gebeurt dit op zijn werk, soms gebeurt dit in de kerk.
Tijdens het autorijden en het eten, en hij voelt zich dan vergeten.
Zijn ziel voelt zich als een dier in een kooi, zonder stro en zonder hooi.
Zijn beulen staan in het duister eromheen, en prikken door de tralies heen.
Hij brult het uit van frustratie en van pijn, maar hij kan niet zien wie zijn beulen zijn.
Hij wil doden en verscheuren, een gevoel wat hij weldra zal betreuren.
Als de woede hem verlaat, staat hij soms eenzaam op de straat.
En alles wat dan overschiet is dan matheid en verdriet.
Ziet u zo'n Vader ooit eens staan, denk er dan ook eens aan.
Wees er voor hem, al is 't héél even.
Want weet ondanks zijn verlies blijft hij Vader, zijn hele leven.

1 opmerking: